13 kwietnia- Dzień Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej
Dziś pochylamy głowy w milczeniu. Wspominamy tysiące polskich oficerów, intelektualistów i patriotów bestialsko zamordowanych w Katyniu i innych miejscach kaźni w 1940 roku.
Ich śmierć miała wymazać pamięć. My pamiętamy — i będziemy pamiętać.
Na liście katyńskiej znaleźli się także ludzie związani z Gmina Borki :
Kazimierz Jeleń, syn Macieja i Agnieszki z Kułaków,
urodził się 27 stycznia 1888r. w Osownie.
W roku 1909 ukończył 2 Gimnazjum Filologiczne w Warszawie. Początkowo uczęszczał do seminarium duchownego, jednak je porzucił. Następnie studiował medycynę na uniwersytetach w Warszawie, Dorpacie i Moskwie. Dyplom lekarza internisty uzyskał w Moskwie w 1918r. biegle władał trzema językami: rosyjskim, niemieckim i francuskim. Z zamiłowaniem uprawiał jazdę konną. Służbę wojskową rozpoczął w 1915r. w armii rosyjskiej, w 1917r. pracował w szpitalu polowym.
W 1919r. wcielony został do Wojska Polskiego. Podczas wojny polsko- bolszewickiej służył jako lekarz w 4 pułku strzelców konnych. 2 sierpnia 1920r. pod wsią Nastasów opatrywał rannych pod silnym ogniem nieprzyjaciela, za co został odznaczony Krzyżem Walecznych po raz pierwszy (odznaczenie otrzymywał dwukrotnie). Jego postawa na polu bitwy budziła ufność chorych i uznanie przełożonych. Dowódca 4 bataliony 4 pułku strzelców konnych pisał: „(…) por. dr Jeleń (…) bierze udział nawet
w atakach, uważając, że miejsce jego, jako lekarza dyonu kawalerii, jest tam gdzie padają ranni, a nie tam, gdzie tych rannych dopiero po kilku lub kilkunastu godzinach przywożą.,,
Wyszkolenie wojskowe zdobył na kursie aplikacyjnym przy Wojskowym Instytucie Sanitarnym (1922) i kursie doskonalenia oficerów przy oficerskiej Szkole Sanitarnej (1925).
W latach dwudziestych Kazimierz Jeleń był naczelnym lekarzem w kilku jednostkach: 23 pułku artylerii polowej (1921-22, 75 pułku piechoty (1922), 30 pułku art. polowej (1922-1923), 74 pułku piechoty (1923-27) i 8 pułku strzelców konnych (1927).
Bardzo szybko awansował: na podporucznika 8.08.1919 r., na porucznika 3.03.1920r., na kapitana 6.10.1920r. i na majora ze starszeństwem z dniem 1.07.1923r.
W 1927r, zapadł na ciężką chorobę i dwa lata później przeniesiony został
w stan spoczynku. W latach trzydziestych osiadł w Kocku, gdzie prowadził praktykę lekarską. Był odznaczony Krzyżem Walecznych (dwukrotnie), Medalem za Wojnę 1918-21 i Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.
Zmobilizowany w 1939 roku, dostał się do sowieckiej niewoli i osadzony
został w obozie jenieckim w Kozielsku.
Zamordowany w Lesie Katyńskim, zidentyfikowany pod numerem 803, ekshumowany z dołu śmierci do drugiej bratniej mogiły.
Fragment książki „Ocalić od zapomnienia…” wydanej przez Towarzystwo Regionalne w Woli Osowińskiej w 2004r.
